อย่าใช้ความเงียบมาคุยกัน

รู้ฉันรู้ว่าตอนนี้สองเราดูเปลี่ยนไป จากเคยยิ้มและเคยจับมือกัน กลายเป็นฉันต้องพูดคนเดียว กี่คำถามฉันถาม ก็เป็นเหมือนเพียงลมที่พัดไป อย่างกับเธอจะมีความลับในใจ แต่ไม่ยอมให้ฉันเข้าไป ยิ่งพยายามเท่าไร ก็เหมือนจะยิ่งไกลห่าง ยิ่งฉันถามก็ยิ่งอ้างว้างจนทนไม่ไหว บอกหน่อยเธอฉันทำอะไรผิด ฉันจะได้ไม่ทำอีก ฉันนั่นทำยังไงเธอไม่หายสักที หากอย่างนั้นฉันยอมเป็นคนผิด ขอให้เธอให้อภัยพูดอะไรมาสักคำ แต่อย่าใช้ความเงียบมาคุยกัน หรือว่าฉันแอบไปมองหน้าใครเมื่อไหร่ หรือเธอเจออะไรและคิดไปไกล หรือฉันกินอะไรไม่รอเธอ หรือว่าเพราะที่เธอถามแล้วฉันไม่ทันฟัง หรือเธอนัดแล้วฉันนั้นมาไม่ทัน หรือตัวฉันลืมวันที่สำคัญ ยิ่งพยายามเท่าไร ก็เหมือนจะยิ่งไกลห่าง ยิ่งฉันถามก็ยิ่งอ้างว้างจนทนไม่ไหว (ไม่ไหว) บอกหน่อยเธอฉันทำอะไรผิด ฉันจะได้ไม่ทำอีก ฉันนั่นทำยังไงเธอไม่หายสักที หากอย่างนั้นฉันยอมเป็นคนผิด ขอให้เธอให้อภัยพูดอะไรมาสักคำ แต่อย่าใช้ความเงียบมาคุยกัน อย่าอย่าทำให้ฉันกลัว ฉันไม่รู้ว่าฉันต้องทำอย่างไร อย่าทำอย่างนี้เลย โปรดเถอะทำอะไรฉันยอมทั้งนั้น บอกหน่อยเธอฉันทำอะไรผิด ฉันจะได้ไม่ทำอีก ฉันนั่นทำยังไงเธอไม่หายสักที หากอย่างนั้นฉันยอมเป็นคนผิด ขอให้เธอให้อภัยพูดอะไรมาสักคำ แต่อย่าใช้ความเงียบมาคุยกัน บอกหน่อยเธอฉันทำอะไรผิด ฉันจะได้ไม่ทำอีก ฉันนั่นทำยังไงเธอไม่หายสักที หากอย่างนั้นฉันยอมเป็นคนผิด ขอให้เธอให้อภัยพูดอะไรมาสักคำ แต่อย่าใช้ความเงียบมาคุยกัน