บาปบริสุทธิ์ (บรรเลง)

อันคนเราหญิงชายทั้งหลายแหล่ ต่างมีดีมีแย่อยู่พอพอกัน ถึงเมื่อคราวแรกเจอกันมักหวานชื่น ต่างหยิบยื่นความดีให้แก่กัน ผมเป็นสุภาพบุรุษนะครับ ฉันเป็นสุภาพสตรีค่ะ ผมไม่กินเหล้าไม่สูบยานะ ฉันก็ไม่ยุ่งไม่ขี้บ่น วันเวลาผันไปช่างหวานชื่น ต่างหยิบยื่นไมตรีดีต่อกัน ความรักความงดงามช่างยิ่งใหญ่ จึงตกลงปลงใจไปแต่งงานกัน ผมยังกลับบ้านตรงเวลานะ ฉันเป็นแม่บ้านที่ดีค่ะ ผมให้เงินเดือนคุณหมดเลยนะ ฉันจะใช้สอยอย่างประหยัดค่ะ วันเวลาผันไปแหมชักเบื่อ ต่างไม่เหลือสิ่งดีมาอวดกัน ต่างคนต่างเริ่มทำในสิ่งใหม่ เริ่มกระทำตามใจที่ต้องการ ผมไปกินเหล้ากับเพื่อนมานะ ฉันไปงานเลี้ยงที่ทำงานย่ะ ผมเหลือเงินให้คุณแค่นี้พอนะ ฉันก็มีภาระใช้มากกว่าเก่า ยามเมื่อความอดทนถึงที่สุด จึงต้องหยุดไว้ตรงเลิกรากัน มันจึงเป็นผลงานที่แสนห่วย คนที่ซวยก็คือตัวลูกน้อย