แปรผกผัน

เหม่อมองอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้ากว่าจะหมุนไป ความเหงากับวันเวลาก็แปรผันตรงกันไป ยิ่งนานเท่าไรยิ่งเหงา หลับตา นอนคิดอยากรู้ปัญหาอยากจะเข้าใจ ความรักกับวันเวลาแปรผกผันกันหรือไง ยิ่งนานเท่าไรรักยิ่งน้อยลง เหตุใดความรักที่ล้นดวงใจลดจนลบเลือนไป ทุกคืนยังรอว่าเธอจะกลับมาไหม กลับเป็นความเหงารุมเร้าดวงใจ เหงามันหนาวเกินไป ฉันขอให้เธอรักฉันอีกครั้งได้ไหม เหม่อมองอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้ากว่าจะเข้าใจ ความรักจะแปรผกผันกับความเหงาในหัวใจ ยิ่งรักเท่าไรเหงายิ่งน้อยลง หลักการ ความรักกับช่วงเวลาและความเหงาใจ เรียงร้อยเป็นสมการการแปรผันแทนค่าไป มีใครเข้าใจสิ่งนั้น สุดท้ายจะคิดหลักการจากไหนก็ไม่สำคัญ วันนั้นที่เธอจากไปมีทางไหนแก้ไขมัน หลักการร้อยพันไม่มีคำตอบ เหตุใดความรักที่ล้นดวงใจลดจนลบเลือนไป ทุกคืนยังรอว่าเธอจะกลับมาไหม กลับเป็นความเหงารุมเร้าดวงใจ เหงามันหนาวเกินไป ฉันขอให้เธอรักฉันอีกครั้งได้ไหม เหม่อมองอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้ากว่าจะเข้าใจ ความรักจะแปรผกผันกับความเหงาในหัวใจอย่างนั้น ยังรออยู่ทุกวัน ถ้าเธอรักกันฉันไม่เหงาเลย ถ้ายังรักกันฉันไม่เหงาเลย ตอนเรารักกันฉันไม่เหงาเลย ตอนเรารักกันฉันไม่เหงาเลย