ความฝันกับจักรวาล

เหมือนเป็นดั่งคุกสีคราม กลางท้องฟ้าที่มืดมิด คล้ายโดนตัดสินว่าผิด จักต้องมีโทษทัณฑ์ ไกลกี่ล้านแสงปี สุดเขตแดนกักขัง แล้วใครเล่าที่สร้างมัน เพียงแค่คิดก็หวาดกลัว เหมือนมีชีวิตเล่นตาม บทจากฟ้ากำหนดไว้ ร่างกายเหี่ยวเฉาร่วงโรย เจ็บจนมีน้ำตา วนเวียนไร้สิ้นสุด เวียนวนความปวดร้าว แล้วใครเล่าเขียนเรื่องราว เพียงแค่คิดก็นึกกลัว แต่อย่างน้อย ใครคนนั้นก็ยังคง เหลือไว้ซึ่งความฝัน อาจยังเมตตาหัวใจ อ่อนล้า ภาพความฝันเหมือนดั่งหยาดฝน ชะโลมดวงใจ ให้ก้าวต่อไป หากโลกใบนี้มืดมน แค่ไหน ค่ำคืน ยังมีแสงดาว ล้านความสับสนวุ่นวาย เหตุและผลให้เรียนรู้ ชั่วดีแค่ไหนเฝ้าดู กฏแห่งกรรมสอนใจ มีสวรรค์เฝ้ารอ ไฟนรกแผดเผา แล้วใครจะเลือกให้เรา ใจเรานั้นต้องเลือกเอง บอกกับฟ้า หนึ่งคนนี้จะใช้ชีวิต ให้มีความหมาย โปรดยังเมตตา ให้ดาว พร่างพราย ส่องนำทางชีวิต เมื่อยามทุกข์ทนเดียวดาย ให้มีความหมาย หากหนึ่งชีวิต มืดมนแค่ไหน ค่ำคืน ยังมีความฝัน ชีวิตมืดหม่น ให้ทุกค่ำคืน มีความฝัน ยังมีฝัน บอกกับฟ้า หนึ่งคนนี้จะใช้ชีวิต ให้มีความหมาย โปรดยังเมตตา ให้ดาว พร่างพราย ส่องนำทางชีวิต เมื่อยามสิ้นลมหายใจ หนทางต่อไป ในจักรวาลมืดมน เพียงขอแค่ฝัน ถ้าฉันไม่อาจหลุดพ้น ทุกคืนในคุกสีคราม เพียงความฝันก็สุขใจ