ช่างมันฉันไม่แคร์

กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน

กี่วันแห่งชีวิต ใครลิขิตใครเขียน

ช่างเหมือนดั่งเทียนเล่มน้อย

หยาดฝนที่หล่นพรำ หยดน้ำตาเจ็บช้ำ

ตอกย้ำใจให้จำ เจ็บจำและรอคอย

เช้ายันบ่าย ย้ายลงเย็น

ชีวิตความอยู่เป็น เหมือนดังเล่นละคร

ช่างมันฉันไม่แคร์ ช่างมันฉันไม่แคร์

ไม่แคร์อันใด

กี่เท้าที่เราย่าง กี่ทางที่เราเดินไป

กว้างไกลสุดขอบรุ้ง พรุ่งนี้คงจะเห็น

คนก็เป็นอย่างนี้

เมื่อหิวก็อยากกิน ด้วยลิ้นอันกระหาย

ด้วยกายอันต้องการ จากงานที่ลำเค็ญ

เห็นกันอยู่ รู้ทุกคน

บางครั้งเราสับสน ไร้แม้แต่คนเข้าใจ

ช่างมันฉันไม่แคร์ ช่างมันฉันไม่แคร์

ไม่แคร์อันใด

ช่างมันฉันไม่แคร์ ช่างมันฉันไม่แคร์

ไม่แคร์อันใด