លាហើយពោធិសាត់

នឹកឡើងគួរឱ្យ សោកស្ដាយពេកក្រៃ ឃ្លាតហើយ ឃ្លាតហើយ ព្រឹក្សព្រៃ ឃ្លាតទាំងទឹកដី កំណើតខ្ញុំអើយ! ពីថ្ងៃនេះទៅ ខានបានយល់ហើយ លាហើយលាហើយ ស្ទឹងអើយ! លាទាំងក្ដី អាល័យ ត្រពាំងបឹងបួរ វាលស្រែធំធេង ខ្នងភ្នំ ឆ្ងាយដាច់សង្វែង ហឬទ័យបងតែង តែនឹកស្រមៃ ឱ!ស្ទឹងពោធិ៍សាត់ អ្នកមាននិស្ស័យ ចិត្តរៀមរែង នឹកមមៃ គ្មានលោះ ថ្ងៃឡើយណា ទឹកស្ទឹងត្រជាក់ រួមរ័ក្សសុខសាន្ត តើឱ្យខ្ញុំភ្លេចម្ដេចនឹងអឺបាន បើថ្លៃស្មើរនឹង កែវនេត្រា ក្រែងតែបងស្លាប់ បាត់បង់សូន្យសង្ខារ ទើបផុត ពីក្ដីស្នេហា ស្នេហាជាមួយ កល្យាណ លាហើយពោធិ៍សាត់ លាក្លិនរំដួល ពៅអើយ! អូនកុំប្រែប្រួល ឱ្យបងឆាបឆួល ខកប្រាណ និស្ស័យយើងមាន គង់ជួបមិនខាន បងសង្ឃឹម ថានឹងបាន ស្នេហ៍សុខសាន្ត នឹងគ្នា