โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย

ห้ามฝนบ่ให้ตกจังใด๋ ห้ามใจบ่ให้คึดฮอด

ถึงบ่ได้กอด ได้แค่พาใจมาจอดความเหงา

เป็นแขกประจำ ที่น้องมองข้ามได้ชมเพียงเงา

หลบมุมโต๊ะเดิมที่เก่า ให้ความปวดร้าวเข้าสิง

บ่โทษผู้ใด๋ อ้ายตั้งใจมาเจ็บ

บ่เผื่อบ่เซฟ เพราะใจยังโสดซิงซิง

ส่งสายตาเหงามาซอมเบิ่งเจ้าบ่เคยซูนคิง

คืนไหนมีเสี่ยตบดริ๊งก์ อ้ายนั่งกลืนก้อนความอกหัก

ปากอ้ายมันหนัก แต่ใจฮักเบาคือบักนุ่น

หมดโอกาสลุ้น นับว่าโชคดีมีเจ้าให้ฮัก

คนบ่มีไผได้มาอยู่ใกล้ก็สุขใจนัก

เจ็บหลายยามถูกเธอทัก ว่าอ้ายมาถ่าผู้ใด๋

บอกให้รับฮักมาจากไผ พบเจ้าก็ถูกชะตา

อย่าฟ้าวรำคาญเด้อหล่า ยามที่สายตาเทียวส่งกด Like

บ่ได้ครอบครอง แต่คิดฮอดน้องจนเป็นนิสัย

โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ฮักไปวันวันก็พอ

ปากอ้ายมันหนัก แต่ใจฮักเบาคือบักนุ่น

หมดโอกาสลุ้น นับว่าโชคดีมีเจ้าให้ฮัก

คนบ่มีไผได้มาอยู่ใกล้ก็สุขใจนัก

เจ็บหลายยามถูกเธอทัก ว่าอ้ายมาถ่าผู้ใด๋

บอกให้รับฮักมาจากไผ พบเจ้าก็ถูกชะตา

อย่าฟ้าวรำคาญเด้อหล่า ยามที่สายตาเทียวส่งกด Like

บ่ได้ครอบครอง แต่คิดฮอดน้องจนเป็นนิสัย

โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ฮักไปวันวันก็พอ

โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ได้ฮัก ได้มองก็พอ