ตราบลมหายใจสุดท้าย

กายที่เธอมองเห็นว่างาม

สุดท้ายความเสื่อมทรามจะมาพรากไป

ร่วงโรยลงในสายธาร ยามกาลเวลาหมุนไป

ชีวิตต้องแตกสลายไม่มีเที่ยงแท้

ผมเส้นงามถึงคราวร่วงไป

แขนขาที่เคยว่องไวกลับไร้เรี่ยวแรง

โรคภัยเฝ้าคอยคุกคาม ติดตามไปในทุกแห่ง

เกิด แก่ เจ็บ ตาย สำแดงเป็นธรรมดา

หากเธอมองทุกการเกิดมาที่มีอย่างลึกซึ้ง

เราทั้งหลายต่างถูกรัดรึงด้วยกามและตัณหา

ดั่งแมงมุมที่วางสายใย กลับติดใยที่ตนสร้างมา

เกิดวนอยู่ในโลกาไม่หลุดพ้นไป

ห้วงแห่งภพจบลงที่ใจ เห็นภัยที่เกิดมา

ในสังขารที่เคยแบกมากำลังเสื่อมสลาย

เปิดดวงตาเห็นความสัตย์จริง

จากความจริงของเมืองแห่งกาย

ตราบที่ลมหายใจสุดท้ายจะคืนสู่ดิน

หากเธอมองทุกการเกิดมาที่มีอย่างลึกซึ้ง

เราทั้งหลายต่างถูกรัดรึงด้วยกามและตัณหา

ดั่งแมงมุมที่วางสายใย กลับติดใยที่ตนสร้างมา

เกิดวนอยู่ในโลกาไม่หลุดพ้นไป

ห้วงแห่งภพจบลงที่ใจ เห็นภัยที่เกิดมา

ในสังขารที่เคยแบกมากำลังเสื่อมสลาย

เปิดดวงตาเห็นความสัตย์จริง

จากความจริงของเมืองแห่งกาย

ตราบที่ลมหายใจสุดท้ายจะคืนสู่ดิน

เปิดดวงตาเห็นความสัตย์จริง

จากความจริงของเมืองแห่งกาย

ที่เคลื่อนไหวในลมหายใจ ที่มีแต่ปัญญา