กวีบทเก่า

แต่ก่อนทุกครั้งทีไร

ได้อ่านได้เห็นในบทกวี

แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป

ไม่เคยใยดี ไม่ซึ้งชวนฝัน

ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า

คือความรักที่กลายเป็นเศร้า

อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ

อ่านไปยังขำซ้ำเดิมเรื่องเก่า

ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ

ไม่จำไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยวกับเรา

จนวันที่เขาลืมเรา

จู่ๆ ความเหงาก็เกิดมี

กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี

ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล

ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า

คือความรักที่กลายเป็นเศร้า

อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ

แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา

ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง

กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา

เก็บความหมายทุกตอน เก็บอักษรทุกตัว

อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน

ให้มันช้ำไปอีก ให้มันช้ำเข้าไป

ให้มันสาแก่ใจ ให้ช้ำกว่านี้

อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ

แต่มันตอกย้ำซ้ำเติมใจเรา

ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง

กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา

อ่านไปอย่างช้าๆ รักมันช้ำๆ

แต่มันไม่ขำมาเป็นตัวเรา

ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง

กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา

ต้องเจ็บต้องช้ำ เป็นอย่างตัวเรา