พรหมลิขิต

เหม่อมองบนฟ้าไกล

จ้องมองด้วยความสงสัย

ว่าใครกันนะ ใคร

ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน

มีคนเป็นล้านคน

ช่างไร้เหตุผลจริง ๆ ที่เราเจอกัน

จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร

สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ

ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม

ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น

ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม

อย่างนั้นขอได้หรือไม่

โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก

ให้เรารักกันเนิ่นนานถึงจนวันตาย

โฮ้โอ ฉันขอได้ไหม

เมื่อก่อนลมหายใจ

ก็คิดว่าเป็นของฉัน

แต่พอได้พบเธอ

เพิ่งรู้จริง ๆ ลมหายใจคือเธอเท่านั้น

มีคนเป็นล้านคน

ช่างไร้เหตุผลจริง ๆ ที่เราเจอกัน

จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร

สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง

ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม

ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น

ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม

อย่างนั้นขอได้หรือไม่

โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก

ให้เรารักกันเนิ่นนานถึงจนวันตาย

โอ้โอ ฉันขอได้ไหม

คนมีอีกตั้งล้านคน

ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องเลือกฉัน

จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร

สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง

ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม

ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น

ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม

อย่างนั้นขอได้หรือไม่

โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก

ให้เรารักกันเนิ่นนานถึงจนวันตาย

โอ้โอ ฉันขอได้ไหม

โฮ้โอ ฉันขอได้ไหม