โลกซึมเศร้า

เธอ เธอจากฉันไป บอกลากันในเช้าที่ไม่ทันเตรียมใจ

กลิ่นกายยังอยู่รอบตัวฉัน มันหลอกให้ฉันนั้นคิดว่าเธอยังอยู่ตรงนี้

ผ้าปูที่นอนนั้นยังอยู่ที่เดิม ฉันไม่เคยคิดจะซักมันเลยแม้สักครั้ง

กลัวกลิ่นจะหาย กลัวความเสียใจ กลัวความจริงที่ไม่มีเธออีกแล้ว

ตื่นนอนทุกเช้าฉันสูดลมหายใจ

สูดเข้าไปจนลึก แล้วนึกว่าเธอยังอยู่ตรงนั้น

แต่เมื่อฉันเอื้อมมือคว้าไป ก็ทำให้รู้ว่าฉันนั้นคิดไปเองทั้งนั้น

ฉันต้องเสียใจซ้ำ ๆ อีกเท่าไหร่ ปวดใจอย่างนี้ทุกเช้าไปอีกนานไหม

มันกำลังจะตาย มันจะเป็นบ้าไป มันจะเป็นอย่างนี้ไม่รู้อีกนานแค่ไหน

จะยอมทำทุก ๆ ทาง แค่เพียงเพื่อได้กอดเธออีกครั้งหนึ่ง

แม้จะต้องเสียทุกอย่างไป แค่เพียงให้รู้ว่าฉันนั้นรักเธอ

ฉันต้องเสียใจซ้ำ ๆ อีกเท่าไหร่ ปวดใจอย่างนี้ทุกเช้าไปอีกนานไหม

มันกำลังจะตาย (มันกำลังจะตาย) มันจะเป็นบ้าไป (มันจะเป็นบ้าไป)

มันจะเป็นอย่างนี้ไม่รู้อีกนานแค่ไหน

ผ้าปูที่นอนนั้นยังอยู่ที่เดิม ฉันไม่เคยคิดจะซักมันเลยแม้สักครั้ง

กลัวว่ากลิ่นจะหาย (กลัวว่ากลิ่นจะหาย) กลัวความเสียใจ (กลัวความเสียใจ)

กลัวความจริงที่ไม่มีเธออีกแล้ว

มันคงเป็นอย่างนี้ไม่รู้อีกนานแค่ไหน