ผู้ที่ศรัทธาในพระเจ้า แต่หมดกำลังอธิษฐาน

เชื่อว่าถ้าภาวนา ภาวนาให้เราได้อยู่ด้วยกัน เชื่อว่าถ้าให้ทั้งใจ ก็คงไม่มีหรอกวันผิดหวัง เชื่อว่าความรักนั้น ผลิบานแม้ยามวิกาล (แต่เหตุใดเมื่อพบพาน ต้องมีจากลา) มีบทกวีอยู่หลายหลาก ที่บอกว่ารักคือ สิ่งที่สวยงาม หากแต่ทรมาน ถ้าต้องหลุดพ้นจากการครอบครอง ไม่มีอีกแล้วเรื่องของวันนั้น คงมีแค่ฉันและเธอ ที่เดินกันคนละทาง ความรักไม่ได้สวยงาม กฎของเวลาที่ไม่อาจฝืนมัน ที่เปลี่ยนให้ความรักพัง เลือนลางและสลายไป ก็เพราะเธอจากไปแล้วและทิ้งฉันไว้ที่เดิม คนที่ทำให้ฉันนั้นคิดว่ามันสวยงาม ดึงไว้ตอนที่จม อ่อนโยนเหมือนสายลม แต่ก็ลอยเลื่อนผ่านและหายเลือนไปไม่ได้ร่ำลา จนตอนนี้ฉันได้แตกสลาย อย่างช้า ๆ ไม่อยากเชื่อหรอกว่าฟ้าจะพาให้เธอหวนคืน ต้องทนคิดถึงเธออย่างไม่ลืม ทุกวันทรมาน ไม่ได้สวยงามอย่างนั้นเลย เชื่อเถอะว่าความรักนั้นสุดท้าย มันจะกลายเป็นความอ้างว้างว่างเปล่า ยิ่งรักกันมากเท่าไร (มากเท่าไร) ในวันสุดท้ายยิ่งทรมาน (ทรมาน) ยิ่งวันแรกมันสดใสเท่าไร ในวันสุดท้ายยิ่งช้ำ ๆ หม่นไปทุกทาง จบลงที่ฉันเจ็บ เก็บเศษของหัวใจ ที่เคยเชื่อว่ารักดูสวยงาม