โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย

ห้ามฝนบ่ให้ตกจังใด๋ ห้ามใจบ่ให้คึดฮอด ถึงบ่ได้กอด ได้แค่พาใจมาจอดความเหงา เป็นแขกประจำที่น้องมองข้ามได้ชมเพียงเงา หลบมุมโต๊ะเดิมที่เก่า ให้ความปวดร้าวเข้าสิง บ่โทษผู้ใด๋ อ้ายตั้งใจมาเจ็บ บ่เผื่อบ่เซฟเพราะใจยังโสดซิง ๆ ส่งสายตาเหงามาซอมเบิ่งเจ้าบ่เคยซูนคิง คืนไหนมีเสี่ยตบ drink อ้ายนั่งกลืนก้อนความอกหัก ปากอ้ายมันหนัก แต่ใจฮักเบาคือบักนุ่น หมดโอกาสลุ้น นับว่าโชคดีมีเจ้าให้ฮัก คนบ่มีไผได้มาอยู่ใกล้ก็สุขใจนัก เจ็บหลายยามถูกเธอทักว่าอ้ายมาถ่าผู้ใด๋ บ่เคยรับฮักมาจากไผ พบเจ้าก็ถูกชะตา อย่าฟ้าวรำคาญเด้อหล่า ยามที่สายตาเที่ยวส่งกด like บ่ได้ครอบครองแต่คิดฮอดน้องจนเป็นนิสัย โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ฮักไปวัน ๆ ก็พอ ปากอ้ายมันหนัก แต่ใจฮักเบาคือบักนุ่น หมดโอกาสลุ้น นับว่าโชคดีมีเจ้าให้ฮัก คนบ่มีไผได้มาอยู่ใกล้ก็สุขใจนัก เจ็บหลายยามถูกเธอทักว่าอ้ายมาถ่าผู้ใด๋ บ่เคยรับฮักมาจากไผ พบเจ้าก็ถูกชะตา อย่าฟ้าวรำคาญเด้อหล่า ยามที่สายตาเที่ยวส่งกดไลค์ บ่ได้ครอบครองแต่คิดฮอดน้องจนเป็นนิสัย โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ฮักไปวัน ๆ ก็พอ โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย ได้ฮักได้มองก็พอ